Różnica między modlitwą prywatną a liturgiczną

Czy jest jak a różnica między modlitwą twoją, odprawianą w domu czy szkole, a wspólną modlitwą kapłana i wiernych? Jest różnica, i to wielka. Tam ta jest modlitwą wyłącznie twoją, modlitwą prywatną, zanoszoną do Boga w imieniu twym własnym.

Słów twej modlitwy nie przepisał ci wyraźnie jako obowiązkowych Kościół św.; dobierasz je według upodoba­nia, przeplatając słowa modlitw używanych przez Kościół sło­wami twoimi własnymi, a niekiedy nawet słów nie wymawiasz, lecz modlisz się myślą i uczuciem. Jeżeli się modlisz pobożnie, z wiarą i o dobre rzeczy, twoja modlitwa prywatna jest miła Bogu, lecz jest to zawsze, mimo wszystkie jej przymioty, modlitwa niedoskonała, ponieważ modlisz się jako człowiek nie­doskonały i grzeszny.

Inaczej przedstawia się spraw a z modlitwą drugą. Tu mo­dli się kapłan razem ze społecznością wiernych nie w imieniu swoim własnym, ani w imieniu tylko wiernych, lecz w imieniu Kościoła św. Nie modli się słowami dowolnie przez siebie wybra­nymi, lecz stosuje się ściśle do przepisów Kościoła, w postawie również ściśle przez Kościół przepisanej i upoważniony do tego wyraźnie przez Kościół. Modlić się zaś w imieniu Kościoła znaczy modlić się w imieniu Jezusa Chrystusa. Łatwo pojąć, że mo­dlitwa, odprawiana w imieniu Jezusa, inną musi mieć zupełnie wartość, aniżeli ta sama prośba zaniesiona w imieniu twoim własnym.

Zapytasz, z jakiego powodu modlitwa, odprawiana w imie­niu Kościoła, znaczy to samo, co w imieniu Chrystusa? Jesteś katolikiem, tj. członkiem Kościoła św., i wiesz o tym, że Pan Jezus, prawdziwy Syn Boży i prawdziwy czło­wiek, przed swoim wniebowstąpieniem utworzył ciało duchowe, czyli mistyczne i nazwał je swoim Kościołem. Członkami tego Ciała są wszyscy wierni, głową zaś jego niewidzialną jest On sam. Jako niewidzialna głowa przebywa Pan Jezus w Kościele od chwili jego założenia po dzień dzi­siejszy i przebywać w nim będzie do końca świata. W tym Kościele czyni i czynić będzie do końca świata wszystko to, co czynił podczas swego pobytu na ziemi i w po­staci widzialnej. A więc składa w dalszym ciągu swoją ofiarę, odpuszcza grzechy, uświęca, naucza Ewangelii św., rozkazuje itp. Czyni zaś to wszystko przez swój urząd kapłański, nauczycielski i pasterski, który wykonuje za pośrednictwem Ojca św., biskupów i kapłanów. Oni to wykonują ten potrójny urząd nie we własnym, lecz w Chrystusa imieniu. Dlatego to modlitwa Kościoła nie jest modlitwą prywatną ani biskupów, ani kapłanów, ani wiernych świeckich, lecz jest to modlitwa publiczna i nazywa się z grecka modlitwą liturgiczną.

Modlitwa liturgiczna połączona z obrzędami świętymi nazywa się liturgią. Co zawiera w sobie liturgia? — Liturgia obejmuje Mszę św., Sakramenty św., Sakramentalia, tj. obrzędy i modlitwy po­dobne do Sakramentów, oraz pacierze kapłańskie, czyli czynno­ści (obrzędy) i modlitwy, które Kościół odprawia w imieniu Je­zusa Chrystusa dla oddania najwyższej czci Bogu i uświęcenia wiernych. Z tego powodu każdy katolik, jeżeli pragnie żyć z Chrystusem i osiągnąć zbawienie, winien koniecznie brać udział w modlitwie liturgicznej.

Dobra jest i pożyteczna mo­dlitwa prywatna, osobista, ale konieczna i niezbędna jest mo­dlitwa liturgiczna. Modlitwa prywatna ma być przygotowaniem do zawsze skutecznej i najmilszej Bogu modlitwy liturgicznej.

– ks. Gerard Szmyd, „Życie chrześcijanina z Chrystusem w Kościele i liturgii. Podręcznik do nauki religii rzymskokatolickiej dla I klasy gimnazjalnej”, Lwów 1937, s. 4n.

(opublikowano:4 lutego 2019 r.)